Kontener udało się otworzyć dość szybko, co napawało optymizmem, do momentu aż nie zajrzałem do środka. Axel miał rację, potrzebujemy mnóstwo czasu na zapakowanie tego, a chodzenie w tę i z powrotem nie było zbyt zachęcające.

- Jak sobie radzisz z prowadzeniem? Weźmiemy i podjedziemy oboma samochodami, to szybciej będzie... - Zaproponowałem.

Słysząc pytanie dotyczące Sanda, skrzywiłem się. Cała ta akcja była tak powalona, że sam nie wiedziałem, co mam myśleć na ten temat.

- Odstrzelili go, żeby się nie przemienił. Najwyraźniej jakoś się zaraził, ale nie miał śladów ugryzienia... - Odparłem krótko, zgodnie z prawdą.

@Axel Cole @Mistrz Gry Maggie

Był gotów zabrać się za żelastwo, ale Max wyszedł z innym pomysłem. Cole zerknął na niego j stojące nieopodal samochody. Miało to sens, ale ryzykowali ponownym zwróceniem na siebie uwagi.
— Używać lusterek umiem — wymruczał i rozejrzał się w poszukiwaniu najbliższych trupów. Cóż, mieli średnio komfortowy wybór, a jemu było wszystko jedno. W końcu szanowny generał chciał się bawić w wojsko, nie?

Ruszył w stronę jednego z aut, słuchając uważnie odpowiedzi na swoje pytanie.
— Ale tamta laska?... Lekarka. Mówiła coś o wirusie, o co jej chodziło? — spytał, zerkając na Maxa dość wymownie. Co słyszał, to jego, ale wciąż był to tylko urywek, snucie domysłów nie było wygodne. Ani praktyczne. Ani bezpieczne, bo to, czego wybitnie nie lubił, to nie wiedzieć, na czym stoi.

Wsiadł do auta, odpalił silnik i ostrożnie wycofał pod kontener. Przy okazji opuścił szybę od strony Maxa, żeby w razie czego móc go słyszeć.

@Mistrz Gry Maggie @Max Bennett

W środku było też dziwne mokro. Trochę śmierdziało — w jakimś sensie był to typowy zapach dla nowych, wybudowanych mieszkań czy domów, jednak smród trupów, braku konserwacji i obecność starych, zgniłych liści, które ewentualnie napadały do środka, również dało się tutaj wyczuć. Nieprzyjemnie.

Marshall szła w górę, jednak niczego tutaj nie było. Nic nie wskazywało, czemu trupy szły w tamtym kierunku. Tam, gdzie udało im się dojść, była ich dość spora grupa, niedaleko krawędzi — niektóre nadal raz na jakiś czas spadały na ziemie. Gardłowe charczenie i pojękiwania były dość słyszalne, a echo odbijające się od pustych ścian było wzmocnione. Może o ten dźwięk im chodziło?

Nie było tutaj niczego więcej, żadnych śladów osoby, która przesiadywała na czasami w przyczepie na dole, nikogo, kto potrzebował pomocy. Wyglądało na to, że wyszły tutaj zupełnie po nic.

Po chwili dwójka z góry usłyszała, że Max i Axel wsiadają do samochodu i odpalają silnik. Axel ostrożnie wycofał, podjeżdżając bliżej kontenera. Kolejne dwa trupy spadły na ziemie, zainteresowane samochodem, który pojawił się bliżej budowy, PLASK, PLASK.

@Marshall Roosevelt @Riley Rider