Stanislaw to mężczyzna pod trzydziestkę, wysoki i szczupły, o wyprostowanej sylwetce i spokojnej postawie. Ma krótkie, ciemnobrązowe włosy i dobrze przystrzyżony wąs, który dodaje mu nieco staroświeckiego uroku. Jego twarz nosi ślady zmęczenia, ale oczy - jasne i bystre, zdradzają uważność i ciepło. Ubrany jest praktycznie: czarne, wojskowe spodnie, ciężkie buty i ciemny sweter, na który narzuca biały kitel lekarski, nieco poplamiony, ale wciąż schludny.

Stanislaw Dewer urodził się 18 sierpnia 1994 roku w Stanach Zjednoczonych, w małym miasteczku niedaleko Bostonu. Jego ojciec, Amerykanin o wojskowych tradycjach, był oficerem w US Army, specjalistą ds. logistyki. Matka pochodziła z Polski - przyjechała do USA jako młoda kobieta po upadku komunizmu i pracowała jako nauczycielka biologii w miejscowej szkole średniej. Dom Dewera był pełen kontrastów: surowa dyscyplina ojca i intelektualna, emocjonalna opieka matki.

Od najmłodszych lat Stan wykazywał ponadprzeciętną ciekawość świata. Fascynowała go biologia, chemia, a szczególnie wszelkie zagadnienia związane z mikroorganizmami. Zamiast bawić się zabawkami, godzinami siedział nad książkami popularnonaukowymi i prostymi zestawami do eksperymentów, które matka kupowała mu na urodziny. W wieku 12 lat wiedział już, czym są limfocyty T i jak działa szczepionka.

Jego szkolna ścieżka przebiegała wzorowo. Otrzymał stypendium naukowe i dostał się na prestiżowy uniwersytet, gdzie studiował mikrobiologię i immunologię. Po ukończeniu podstawowych studiów od razu rozpoczął pracę nad doktoratem w dziedzinie wirusologii klinicznej. Jego badania dotyczyły nowych metod terapii wirusowych oraz opracowywania szczepionek przeciwko szybko mutującym patogenom.

Choć mógłby spokojnie robić karierę akademicką, Stan nie czuł się dobrze w środowisku uczelni. Brakowało mu działania. Dlatego, częściowo pod wpływem ojca, zaciągnął się do armii jako specjalista medyczny i wirusolog polowy. Wojsko zapewniało mu to, czego potrzebował - możliwość pracy w terenie, dostępu do realnych przypadków chorób zakaźnych i nowych wyzwań.

W ciągu kilku lat odwiedził strefy wojenne i obszary zagrożone epidemiami: Sudan, Afganistan, Filipiny, Haiti po trzęsieniu ziemi. Na miejscu prowadził działania ratunkowe, szkolił sanitariuszy, badał rozprzestrzenianie się lokalnych wirusów i organizował prowizoryczne punkty medyczne. Czasem musiał ratować życie przy pomocy minimalnego sprzętu i własnych umiejętności, działając pod ostrzałem lub w ekstremalnych warunkach.

Życie na walizkach nie sprzyjało stałym związkom. Stanisław miewał romanse - głównie krótkotrwałe, często intensywne relacje z osobami poznanymi na misjach lub podczas pobytów w bazach. Nigdy nie założył rodziny, nie miał dzieci. Sam przed sobą przyznawał, że bardziej kochał swoją pracę niż ludzi.

W wolnych chwilach, których było niewiele, pisał artykuły i książki popularnonaukowe, próbując tłumaczyć skomplikowane zagadnienia biologiczne prostym językiem. Miał także swoją słabość: whisky i papierosy. Nawyk palenia pogłębił się podczas pobytów w trudnych warunkach i w stresujących sytuacjach.

Kiedy pojawiły się pierwsze doniesienia o nieznanym wirusie o wysokiej śmiertelności i nietypowych objawach, Stanisław został oddelegowany do pracy w specjalnym wojskowym laboratorium w Denver. To miało być tylko tymczasowe zadanie - analiza patogenu, opracowanie protokołów bezpieczeństwa biologicznego, przygotowanie zespołu badawczego. Nikt nie przewidział, jak szybko sytuacja wymknie się spod kontroli.

Kiedy system upadł, Stan wraz z asystentką Evelyn i trzema żołnierzami ewakuowali się z częściowym sprzętem. Udało im się zająć opustoszałą szkołę, a kilka pokoi przystosowali do laboratorium.

Po kilku miesiącach dołączyła do nich dziewczyna o imieniu Shin. Zanim minął tydzień, została częścią ich małego świata. W zamian za opiekę i schronienie wyruszała na wyprawy - przeszukiwała domy, zbierała narzędzia i jedzenie, wracała z torbami pełnymi przedmiotów, które inni uważaliby za bezużyteczne, ale dla Stanislawa miały wartość naukową.

Po jakimś czasie, z sześciu osób została trójka. Jeden z żołnierzy zgłosił się na ochotnika do testów szczepionki. Drugi odebrał sobie życie, zostawiając po sobie tylko milczące pytania. Trzeci po prostu zniknął - wyruszył po zapasy i nigdy nie wrócił.
Stanislaw został sam z dwiema dziewczynami, i być może jedynymi osobami, które jeszcze wierzyła w jego cel.

Czasami, kiedy kaszel dławił go mocniej niż zwykle, a Evelyn siedziała w kącie w milczeniu, tylko obecność Shin dawała mu spokój. Nie była jego córką ani uczennicą. Była przypomnieniem, że są jeszcze ludzie warci ratowania. Że wciąż jest dla kogo pracować.